Eerste buitenlandse hardlooptrip met OLC: Hannover Halve Marathon – wat een feestje!

Zondag 6 april 2025. Zet 'm maar in de boeken, want deze dag (en vooral het hele weekend!) gaat de geschiedenis in als mijn allereerste buitenlandse hardloopwedstrijd met OLC. En wat voor één! De halve marathon in Hannover stond op het programma. Wat begon als een sportief weekendje weg eindigde als een aaneenschakeling van avonturen, lachbuien, zenuwplasjes en... een PR!

Het begon allemaal in Bad Bentheim...

Vroeg op pad vanaf station Bad Bentheim, want je weet maar nooit of er ineens een spontane grenscontrole opduikt. Spoiler: die was er niet. Maar ja, beter te vroeg dan te laat, dachten wij als keurige OLC'ers. De spanning zat er al goed in, want de zenuwplasjes waren niet aan te slepen. Alleen… waar is dat toilet op het station eigenlijk? Volgens de plattegrond stonden we er praktisch op, maar het vinden ervan bleek een hele speurtocht.

Eenmaal in de trein – met gereserveerde zitplaatsen, jawel – kon het avontuur echt beginnen. De sfeer zat er goed in: koffers netjes opgeborgen, een buffet aan kaas, worst en bidons met sportvoeding kwam voorbij, en onderweg werd er vrolijk van plek gewisseld om elkaar beter te leren kennen. Wie denkt dat een treinstel saai is, heeft nog nooit met OLC gereisd.

Aangekomen in Hannover...

...verwachtte ik een stad vol hardlopers in kleurgecoördineerde clubtenues. Wat bleek? Gewoon een relaxte zaterdag in Hannover. Wij vielen op als zoekende sportievelingen, op weg naar de startnummeruitgifte. En daar vond de eerste live actie plaats: de glazen pui van het gebouw was zó glimmend schoon dat Frans dacht dat het een open deur was. BAM! Resultaat: een bloedneus en een goed verhaal voor bij het diner.

Na het inchecken in het hotel aan het parcours (pluspunt!) en een ontdekkingsrondje door de stad, sloten we de avond af bij een Italiaan. Dat bleek een logistieke uitdaging van jewelste: tafel 1 zat al aan de tiramisu terwijl tafel 2 nog wachtte op hun spaghetti. En alsof dat nog niet genoeg chaos was, rende de serveerster ons nog achterna... Er was toch echt nog niet alles betaald, dacht ze. Tja, je kunt niet alles scherp hebben na zo’n groepsinvasie van OLC.

Raceday: D-Day!

Na een nacht die voor de een heerlijk en voor de ander veel te kort was door zenuwen (ik noem geen namen…), begon mijn wedstrijddag met een hartverwarmende aanmoedigingsvideo van collega’s. Smelt!

Het mooie aan Hannover? Er was voor ieder wat wils: 10 km, halve én hele marathon. Terwijl ik mezelf mentaal voorbereidde op mijn start om 12.30 uur, vertrokken de 10 km-lopers en marathonhelden al op tijd. Na het uitzwaaien, hield ik een bewuste rustpauze op de hotelkamer (lees: zenuwen temmen) voordat ik het startvak indook. Daar wachtte een collectieve warming-up waar echt iedereen aan meedeed. Tikkeltje ongemakkelijk, maar hé: when in Hannover…

De race zelf: kippenvel en kilometers

Bij kilometer 3 hoorde ik ineens mijn naam: Patricia! Patricia! En daar stonden onze supporters Marieke, Melanie en Patricia (ja, nóg een) te schreeuwen alsof ik Olympisch kampioen was. Kippenvel, serieus!

De kilometers vlogen voorbij. De sfeer, de muziek, het publiek, de zon, de trommelaars – het was één grote vibe. Alleen… kleine misrekening: ik dacht dat het hotel op 11 km lag. Bleek 7 km. Ai. Reality check. Maar goed, benen weer onder het lijf en gáán.

Bij kilometer 15 voelde ik me nog steeds goed. En toen kwamen de marathonlopers erbij op het parcours – de één vol power, de ander op pure wilskracht. Respect!

De laatste kilometers wilde ik versnellen, maar dat was lastig met hand-in-hand-finishende lopers die een menselijke slinger vormden. Inhalen? Vergeet het maar. Dan maar netjes aansluiten in de polonaise richting de finish. En daar, met een daverend publiek, keiharde muziek en de speaker die namen riep, finishte ik. Mét een PR! Potverdikkie Hans had gewoon gelijk. Hij voorspelde 1.51/1.52 en ik dacht: we zien wel. Nou, gezien hebben we het hoor!

Na de finish

Een straat vol lekkers wachtte op ons: van proteïnerepen tot alcoholvrije Erdinger (die smaakte als ambrozijn). En het mooiste? Bekenden die je opwachten na de finish. Onbetaalbaar.

Terug in het hotel deelden we verhalen, lachten we volop en keken we elkaar aan met een blik van: wat hebben we toch iets moois samen. PR of geen PR, we hadden allemaal iets gewonnen.

Tot slot: gewoon doen!

Twijfel je om in het buitenland een hardloopwedstrijd te doen? Laat mij je twijfel wegnemen met één simpele tip: GEWOON DOEN! Want sport verbindt. En buitenlandse avonturen met OLC? Die smaken absoluut naar meer!

Zie ook nieuwbericht: Sportief weekend Hannover en de Fotos.