Een markante OLC’er en een mooi mens

Eind oktober was hij nog de eregast bij de feestelijke heropening van de Beekprik. Hij mocht mede de openingshandeling verrichten. Dat deed hij met plezier. Bij de recente Springendalloop was hij ook nog actief als vrijwilliger. Het waren de laatste keren dat hij bij een activiteit van de OLC was betrokken. Afgelopen dinsdag 19 november overleed Wim Bruns, nog maar 65 jaar oud.

Met het overlijden van Wim is een markante OLC’er en een mooi mens uit de tijd gekomen. De schok was groot toen het bekend werd. Binnen en buiten de OLC. Wim was een geziene persoonlijkheid. Toen in 1993 de Ootmarsumse Lopers Club werd opgericht, werd hij meteen lid. Samen met zijn broer Tonnie. De twee broers trokken van jongs af aan veel samen op. Het hardlopen zat er bij beiden al vroeg in. De lagere school stond 900 meter van het ouderlijk huis af. Geregeld namen ze elkaar de maat door als de school was afgelopen zo hard ze konden terug te lopen naar huis.

Dat loopvermogen kwam Wim ook goed van pas toen hij bij Dinkelland ging voetballen. Hij was een goede middenvelder én linkspoot. Als 16-jarige kwam Wim bij Warmes te werken; hij werkte er vervolgens ruim 40 jaar. Aanvankelijk als metselaar, daarna als upperman en kraanmachinist. Later werd de werkplaats zijn domicilie.

Na het voetballen stortte Wim zich op het hardlopen. En dat ging hem goed af. Eind 1990 liep hij z’n eerste marathon in Roterdam; samen met Tonnie. Ze waren zo gebrand op een goed resultaat dat ze hun zwager langs de kant over het hoofd zagen die hen van water en bananen wilde voorzien. Curieus was ook de deelname aan de Gildehaus-Dinkelroute vanuit De Lutte. Ze hadden zich in de tijd vergist. Een uur na de start gingen zij op pad maar ze haalden vervolgens wel iedereen in. Dat tekende het sportieve karakter van de twee: bij het hardlopen werd alles er uitgehaald. 

Voor Warmes werkte Wim een tijdlang in Delden. Als het werk klaar was, kleedde hij zich om en liep hard terug naar Lattrop. Om vervolgens ’s avonds gewoon weer aan het beunhazen te gaan. Het was voor Wim heel normaal. Na die eerste marathon werd Wim – en ook Tonnie – lid van LAAC. Daar kregen ze de kneepjes van het hardlopen onder de knie en ze leerden er Harry uit het Broek kennen aan wie ze veel hadden. 

In 2000 kwam er plotseling een kink in de kabel. Na een open hartoperatie was het echte hardlopen gedaan. Wat hij wilde, kon hij niet meer. Dat deed hem pijn. Enkele operaties aan de knie en de rug hielpen ook niet echt. Voor zwaar werk werd hij afgekeurd. Alles bij elkaar een hard gelag. Maar Wim hield ondanks alles de moed erin. Hij genoot van de dingen die hij nog wel kon. Eerst was dat wandelen en zwemmen. En hij volgde het voetbal bij DTC waar zijn beide zoons Job en Cas voetbalden. Wim was supertrots op zijn zoons. En omgekeerd was dat ook het geval. Ze gingen voor Wim door het vuur.

Omdat werken bij Warmes niet meer ging, hielp hij Tonnie bij de kringloop. Net als vroeger naar school en bij het hardlopen gingen ze samen met het vrachtwagentje op pad om spullen op te halen. Tonnie achter het stuur en Wim ernaast. Een prachtig duo. Heel wat sterke verhalen werden er verteld, heel wat oude herinneringen werden opgehaald: aan die goeie oude tijd.

Wim was een vrolijk mens; hij had humor. Altijd een snedige opmerking klaar. Wim was gewoon een lieve man met een even ondeugende als ontwapenende glimlach. Maar achter die grappen en grollen zat wel degelijk ook een serieuze kant. Weinigen kregen die te zien. Hij heeft het niet altijd makkelijk gehad en hij was ook niet altijd makkelijk voor zichzelf. Laten we hopen dat Wim nu de rust heeft gevonden die hij zo verdiende.

Alphons

Dinsdag 26 november is er gelegenheid om afscheid te nemen van Wim en de familie te condoleren; tussen 19.00 en 19.30 uur in de aula Ad Fontes aan de Smithuisstraat in Ootmarsum. De familie zou graag willen dat wij als OLC’ers in gezamenlijkheid en als laatsten afscheid nemen. En ook graag in het rode sportjasje van de OLC. We verzamelen ons daartoe om 19.15 uur bij de aula.